आँखाभरि पेरिस रोइरहेछ

यो सामग्री नागरिक सप्ताहन्तका सम्पादक सुदिप श्रेष्ठले लेखेका हुन्। सिधै हेर्न नागरिक ब्लगमा छ

कोही सुँक्क-सुँक्क रोएको आवाजले म ब्युँझन्छु।
युरोलाइन्सको डबलडेकर बस आफ्नै रफ्तारमा मलाई लन्डनबाट पेरिस लैजाँदैछ। सिसाबाट बाहिर हेर्छु, रात चकमन्न छ। मात्र तीन आवाज एकनासले कानमा ठोक्किइरहेछन्- हुइँकिँदो बसमा पेट्रोल डकारिरहेको इन्जिन, मेरो आफ्नै मुटुको ढुकढुकी, अनि उही सुँक्क-सुँक्क।
पल्लो लहरको सात नम्बर सिटमा बसेकी छन् उनी। आवाज पछ्याउँदै सिटहरूका कापबाट जासुसी गर्दा मेरो नजर परिहाल्यो। दुवै खुट्टा उचालेर हातले भर दिँदै घुँडाको बीचमा मुन्टो घुसारेकी। पूरै जीउ सिसातिर ढेपेकी। लामो खैरो अस्तव्यस्त कपाल यताउति फिँजारिएको। एकोहोरो सुँक्सुकाइले जीउमा घरिघरि कम्पन छुट्ने।
एक्ली युवती, निद्रा चोर्ने कुन सपना टुटेर हो मध्यरातमा छट्पटाइरहेकी छन्, तर अरू सबै निद्रामै …।
***

२००८ सेप्टेम्बर २०- मेरो ३१ औं जन्मदिन। यही दिन मैले काठमाडौं छाडेको थिएँ आँखाभरि युरोपको सपना लिएर।
तीन सय वर्षअघि केही धनाढ्य अंग्रेज युवा कला, संस्कृति र पश्चिमी सभ्यता खोज्दै फ्रान्स र इटालीको भ्रमणमा निस्केका थिए रे, कहीँ पढेको थिएँ। आफ्नो सम्भ्रान्तीय पहुँच, असीमित बजेट र घुम्नलाई छुट्टयाएको महिनौं (वा वर्षौं) समय थियो उनीहरूसँग। त्यो यात्रालाई ग्रायन्ड टुर नाम दिइएको छ।
म रोयटर्स (अन्तर्राष्ट्रिय समाचार संस्था) ले दिने पत्रकारिता तालिमको बहानामा युरोप छिरेको थिएँ। पाँचदिने तालिम सकेर आधुनिक युरोप हेर्ने र पुरानो सभ्यताका अवशेष खोज्ने योजना थियो, पूरा २५ दिनसम्म। ती अंग्रेज युवाहरूसँग पैसा र पहुँचको कमी थिएन। मसँग भने दिनको ५० पाउन्डभन्दा कम बजेट थियो। केही साथी, साथीका साथी र साथीका आफन्तहरूका इमेल र टेलिफोन नम्बर थिए। तैपनि यो यात्रा कुनै ग्रायन्ड टुरभन्दा कम थिएन।
संसारमा सबै पेरिसियनजस्तो किनमेल गर्न चाहन्छन्, रोमनसरी खान चाहन्छन् र बर्लिनियरजस्तो पार्टी गर्न चाहन्छन्। मैले यी कुनै शैली अपनाउन सकिन। हरेक चिजको भाउ सुनेपछि शुद्ध नेपाली शैलीमा मनमनै १ सय ३५ ले गुणा गरिन्थ्यो। योगफल दिमागमा आएपछि मनको चाहनामात्र के, पेटको भोक पनि त्यसै मर्थ्यो।
अंग्रेजीमा एउटा भनाइ छ, अ पेनी यु सेभ्ड, अ पेनी यु अर्न्ड। एक पेनी (त्यहाँको पैसा) बचाउनु एक पेनी कमाउनुजस्तै हो। पैसा बचाउन म प्रायः दिनभरि घुम्थेँ र रात्रिबस समातेर नयाँ गन्तव्यतिर बढ्थेँ। यसले होटलको खर्च बच्थ्यो।
ती धनाढ्य अंग्रेज युवाहरूलाई मेरो यो यात्रा कल्पनाजस्तो लाग्नसक्छ, जसरी मलाई उनीहरू’bout पढ्दा सपनाजस्तो लागेको थियो।
***

उनको सुँकसुँकले मेरो निद्रा बिथोलिसक्यो।
म चल्मलाउँछु, आफ्नै सिटमा। जुरुक्क उठेर उनको अस्तव्यस्त कपाल सुम्सुम्याउँदै उनलाई सपनाभित्र छिराइदिन मन लाग्छ। आफू पनि पेरिसको सपनामा छिर्न मन लाग्छ। तर उठ्ने साहस हुँदैन। न एकचित्त भएरै बस्नसक्छु।
आज १८ दिन भयो युरोप छिरेको। इङ्ल्यान्ड, स्कटल्यान्ड र वेल्स घुमिसकेँ। यात्रामा धेरै अनुहार भेटिए, धेरैसँग चिनापर्ची भए। तर रोइरहेकी युवती भेटेको थिइनँ।
फेरि सिटको कापबाट चियाउँछु। उनको बसाइ बदलिएको छ तर रुवाइ उस्तै छ। दुवै खुट्टा भुइँमा झारिसकिछन्। साठी डिग्रीको कोणमा ढल्किएर सिसामा लपक्क टाँसिएकी छन्। अस्तव्यस्त कपाल स्याहारिएको रहेछ। बसभित्रको मधुरो प्रकाशमा उनको धुमिल अनुहार देख्दैछु म। गलाको सिल्भर रङको मसिनो चेन घरिघरि हातले घुमाइरहेकी छन्। लौ, फेरि के भयो कुन्नि हत्तपत्त कालो सिसातिर मुन्टो बटारेर दुवै हातले अनुहार ढाक्दै रुन थाल्छिन्। ओहो, कस्तो दृश्य?
म झ्यालबाट बाहिर नियाल्छु। मल्याकमुलुक बत्तीको उज्यालो देखिन थालेको छ। अलि अगाडि केही गाडी लाम लागेका छन्। कुनै स्टेसन आइपुगेछ क्यारे?
‘हामी डोभर आइपुग्यौं। तपाईंहरू अध्यागमन जाँचका लागि बाहिर निस्कनुस्,’ बसभित्र अनाउन्समेन्ट हुन्छ।
म आफ्नो पासपोर्ट निकाल्छु। उनी पनि झोला खोतल्दैछिन्। म उनलाई पछ्याउन चाहन्छु। त्यसैले त्यत्तिकै अलमल गरिरहेको छु।
***

म लन्डन पुगेको दिन केही बैंकहरू टाट उल्टिएको घटना मुख्य समाचार बनेको थियो। बैंकहरूले धमाधम घरजग्गामा लगानी गरेका थिए। ऋण लिन चाहनेले ठेगाना देखाए पुग्थ्यो।
‘एउटा सीमा नाघेपछि बजारले धान्न सक्दैन। रियलस्टेट बिजनेस (घरजग्गा व्यवसाय) क्र्यास भएको छ,’ बिबिसीका वित्तीय विश्लेषक टेलिभिजनको प्रत्यक्ष प्रसारणमा भनिरहेका थिए, ‘बैंकसँग ऋण लिएकाहरूले किस्ता तिर्न छाडेका छन्। कति त घरै छाडेर भागिसके।’
आकाशमा हल्का कालो बादल मडारिन थाल्यो। पानी छिट्याउन सुरु भइसक्यो। एयरपोर्टबाट होटल आइपुग्दासम्म टन्टलापुर घाम लागिरहेको थियो। एकैछिनमा चिसो बढ्यो।
‘वेलकम टु लन्डन,’ स्कटल्यान्डको एभरडिन बस्ने साथी प्रजय शुक्लले टेलिफोनबाटै मेरो स्वागत गरे।
‘बाक्लो लुगा ल्याएको छस् हैन,’ उनी मेरो भ्रमणको तयारीतर्फ चासो देखाउँदै थिए, ‘यहाँको मौसम र केटीको कुनै भर हुँदैन।’
म ज्याकेटको फस्नर कस्दै मौसमको मज्जा लिन होटलको रुमबाट तल झरेँ। लन्डनको वित्तीय क्षेत्रलाई घेर्न थालेको संकटको खबरले रिसेप्सनलाई पनि छोडेको थिएन।
बाहिर पानीको छिटा थामिइसकेको थियो। केटी त थाहा छैन, मौसमचाहिँ हो रहेछ।
***

हामी अध्यागमन जाँचको लाममा छौं। म उनको ठ्याक्कै पछाडि छु। म बसैदेखि पछ्याइरहेको छु भन्ने उनलाई थाहा नहोला।
अग्ली रहिछे, झण्डै ५ फिट ९/१० इन्च। करिब-करिब मेरै हाइटको। सुलुत्त परेको लामो खुट्टामा ट्याप्पै टाँसिएको कालो जिन्स। ढाडको आधाआधीसम्म झरेको मग्मगाउँदो रेसमी कपाल। म उनको एकदमै नजिक छु। उनको बासनाले मलाई काउकुती लगाइरहेको छ। कुन पर्फ्युम होला कुन्नि?
‘एक्सक्युज मी सर … हेलो … एक्सक्युज मी।’
म झस्कन्छु। अध्यागमन कर्मचारी मेरो पासपोर्ट माग्दैछन्। कस्तो हुस्सु! हातमा बोकिरहेको पासपोर्ट थमाउँदै ढोकातिर हेर्छु। उनी आफ्नो रेसमी कपाल लहराउँदै बाहिर निस्किरहेकी छन्। पाइलाको चाल छिटो छ। आँसुको भेल फेरि फुट्नै आँट्यो कि।
‘बोन भोयज सर,’ अध्यागमन कर्मचारी पासपोर्ट फिर्ता गर्दै मलाई फ्रेन्च भाषामा शुभयात्रा भन्छन्।
‘थ्यांक यु,’ म ढोकातिर हुत्तिन्छु। मेरो पासपार्टमा फ्रेन्च अध्यागमनको ‘अराइभ्ड’ छाप लागिसक्यो।
उनी बसभित्र छिरिसकी होलिन्। म दायाँबायाँ नहेरी लम्किरहेको छु। बसमा छिर्नै आँट्दा एउटा छाया देखिएजस्तो हुन्छ। म अडिन्छु। अलिपर कुर्सीमा एक युवती चुरोट तानेर बसिरहेकी छे। उनै युवती। म एकछिन हेरिरहन्छु। उनी सास फेर्ने म्यादधरी नराखी फुइँफुइँ धुवाँ उडाइरहेकी छन्। बस गुडिहाल्ने हतारले पो हो कि?
‘हाई,’ परदेशमा एक अपरिचित युवतीको अगाडि गएर हात बढाउने साहस कसरी आयो आफैंलाई थाहा छैन। सास घाँटीसम्म अड्किएको छ।
‘हाई,’ उनी आफ्नो नरम हात मतिर बढाउँछिन्। मेरो सास खुल्छ।
‘क्यान यु सेयर अ सिगरेट विथ मी, आइ फर्गट टु क्यारी,’ म कुरा थाल्ने बहानामा उनीसँग चुरोट माग्छु।
‘स्योर।’
एउटै कुर्सीमा बसेर चुरोट पिउँदा मेरो कुइनोले छुस्सछुस्स उनको कुइनो छोइरहेको छ।
***

२६ सेप्टेम्बर, शुक्रबारको दिन लन्डनको तालिम सकियो। एउटा व्यवस्थित बसाइ र व्यवस्थित घुमाइ पनि सकियो। बेलुकीकै टिकट काटेको थिएँ एभरडिन जान, प्रजयकहाँ। आफ्नो झुम्लातुम्ला सप्पै बोकेर कहाँ सास्ती खाइरहनु। लन्डनको किङ्सबरीमा एकजना साथीका दाजु थिए। उनको टेलिफोन नम्बर काठमाडौंबाटै लिएर आएको थिएँ। केही चाहिने लुगाफाटोमात्र बोकेर बाँकी सामान उनैकहाँ छोड्ने विचार आयो।
त्यतिञ्जेल म लन्डनको अन्डरग्राउन्ड ट्रेन र ठाउँ-ठेगानसँग निकै अभ्यस्त भइसकेको थिएँ। हाम्रो ट्रेनिङ भइरहेको थियो केनरी वार्फमा। लन्डनको अफिसियल एरिया। बालुवाजस्तै फुस्कँदो समयलाई हत्केलामा छोप्न हतारिएका ‘एक्जिक्युटिभ’हरू बग्रेल्ती भेटिने ठाउँ।
बिहान केनरी वार्फमा अडिने ट्रेनबाट जो निस्कन्छन्, उनीहरूका काँधमा गह्रौं ल्यापटप ब्याग, काखीमुनि फाइनान्सियल टाइम्सको मुठो र अनुहारभरि व्यस्तताको रेखा भरिएको हुन्छ। कोही ट्रेनमा उभिई-उभिई दिउसो मिटिङको तयारी गरिरहेका हुन्छन्। कोही मोबाइलमा मिटिङको समय मिलाइरहेका। ब्ल्याकबेरी मोबाइलमा।
बेलुकी यहाँबाट छुट्ने ट्रेनमा जो छिर्छन्, उनीहरूका काँध र शिर थकानले यस्तरी लत्रिएको हुन्छ, मानौं दिउसोको कुनै मिटिङमा घाँटी बिर्सिएर आए। धेरै थकानले ट्रेनमै उँघिरहेका हुन्छन्। कसैलाई चाहिँ फर्कंदा पनि फुर्सत हुन्न। ब्ल्याकबेरीमा हराएको हरायै।
म ‘जुबली लाइन’ ट्रेन समातेर किङ्सबरी जाँदै थिएँ, सामान छोड्न। जमिनको सतहभन्दा चार तल्लामुनि झर्नुपर्छ यो ट्रेन चढ्न। पूर्वमा स्ट्याडफोर्ड र उत्तर-पश्चिममा स्ट्यानमोरसम्म तन्किएको छ जुबली लाइन। लन्डनका हेर्नलायक वा नहेरी नहुने सबैजसो ठाउँ यही बीचमा छन्। बहुचर्चित पुल हेर्ने भए लन्डनब्रिज झर्नुस्। संसद भवन र क्लक टावर जाने भए वेस्टमिन्स्टर। बकिंघम प्यालेस घुम्ने? ग्रिनपार्क झरेर एकछिन पैदल हिँड्नस्। र, संसारभरका सेलिब्रिटीहरूको मैन-मूर्ति हेर्न म्याडम टुसाडको संग्रहालय छिर्ने भए बेकर स्ट्रिट ओर्लनुस्। तपाई वेस्टमिन्स्टर झरेर थेम्स नदीको किनारैकिनार पैदल हिँड्न सक्नुहुन्छ। लन्डनब्रिज हुँदै केनरी वार्फसम्मै पुगिन्छ। जमिनभन्दा चार तल्लामुनि जुबली लाइन, माथिमाथि तपाईं।
म त्यही जुबली लाइनमा थिएँ। मेरो आधा ध्यान सामानमा थियो, आधा छेवै उभिएकी तरुनीमा, जो आइपडको टुसो कानमा ठुसेर एकोहोरो जीउ हल्लाइरहेकी थिई। जीउबाट पर्फ्युम र रक्सीको कक्टेल गन्ध आइरहेको थियो। मीठो हो कि नमीठो छुट्टयाउनै गाह्रो। कुनै पार्टीबाट फर्किएकी होली।
अंग्रेजहरू साताभरि कमाउँछन्, सप्ताहन्तमा उडाउँछन्।
***

‘तिमी रोइरहेकी थियौ?’
यो बोलचाल सुरु गर्ने सही प्रश्न होइन। तर के गर्नु, मुखबाट फुत्किहाल्यो।
उनी जवाफमा अर्को चुरोट सल्काउँछिन्। धन्न जुरुक्क उठेर गइनन्। कुइनो छुवाउने क्रम पनि रोकिनन्।
‘म फ्रान्स जान लागेको। लन्डनमा रोयटर्स ट्रेनिङमा आएको थिएँ।’
अघिल्लो गल्ती सच्याउँदै म आफ्नो परिचयबाट कुरा थाल्छु।
‘तिमी पत्रकार हौ?,’ उनको पहिलो वाक्य। स्वर सुनेरै म लठ्ठ परेँ।
‘हो नेपालदेखि आएको।’
‘नेपाल?’
‘सुनेकी छैनौ?’
‘गौतम बुद्ध …’ म हतारिएर आफ्नो देश चिनाउन खोज्छु।
उनी मलाई बीचैमा रोक्दै भन्छिन्, ‘यस् यस्, माओइस्ट रेभोलुसन।’
मैले कुनै प्रतिक्रिया जनाउन नपाउँदै उनी अर्को प्रश्न सोध्छिन्, ‘अहिले कस्तो छ तिम्रो देशमा?’
‘मेरो देशलाई त ठिक छ, के तिमी ठिक छौ?’
‘मलाई के भएको छ र?’
‘अघि बसमा रोइरहेकी थियौ।’
‘होइन।’
उनी कुरा लुकाउँछिन्। भन्न जरुरी पनि छैन। एकछिन दुवै चुप।
‘कसरी थाहा पायौ?’
उनको यो प्रश्नले म छक्क पर्छु। मेरो चासोमाथि चासो दिन थालेकोमा खुसी लाग्छ।
‘तिम्रो सुँकसुँक सुनेर हेरेको थिएँ।’
‘किन हेरेको त?’
‘हो त नि है, यहाँ त कसैले कसैलाई हेर्दैनन्।’
‘हो।’
‘मलाई त्यस्तो मन पर्दैन।’
‘कस्तो?’
‘अरूलाई वास्ता नगर्ने।’
‘किन गर्नुपर्‍यो त?’
‘किन नगर्ने त?’
‘के मतलब?’
‘मान्छे हुँ, एकै ठाउँ जाँदैछौं, एउटै बसमा छौं, मतलब हुन्न?’
‘अरूलाई त भएन।’
‘म अरू होइन।’
‘को त?’
‘साथी भन्न सक्छौ।’
‘कत्ति कुरा जानेको। पत्रकार न पर्‍यौ।’
‘मेरो नाउँ पनि छ,’ म आफ्नो नाउँ बताउँछु। उनी गाह्रो मान्दै उच्चारण गर्छिन्।
‘अनि तिम्रो?’
‘बोनिता।’
***

असल मान्छेका असल कुरा

आज महिनौं पछि म विहान चाँडै उठ्न सकेको छु । विहानको ४ बजे । मोबाईलमा अलार्म बज्ने वित्तिकै ब्यूजियँ र हिजोका कतिपय कुराकानी घटनाले मन हलुका हुँदा आँखा लाग्न सकेन । फलस्वरुपमा यो पोष्ट लेख्दै छु । खुला मनस्थिति लिएर चार घन्टा सुते पनि पुग्दो रहेछ । हिजै राति पनि म स्टार मुभिज हेरेर एक बजे सुतेको । अफिसबाट फर्किँदा कहिलेकाहीँ मन चङ्गा हुन्छ । हिजो त्यस्तै भयो । खास कुनै विशेष घटना भएर होईन न नै कुनै प्रशंसायोग्य काम गरेर हो ।

वास्तबमा राम्रा मान्छेको राम्रो कुरा सुनेर हो । यहाँ सच्याउँ असल मान्छेको असल कुराले हो । बाहिरी आवरणमा राम्रा र एकछिनको लागि ठिक्क बनाउने त को हुँदैन र अस्तीको दिन एउटा पनि बाईलाईन लेख्न नसक्दा म निकै उदास भएर फर्किएँ । हिजो खास ठूलो अपेक्षा पनि थिएन । अस्तीको जस्तो फुर्तिको साथ नसहि तर म हिजो पनि नुहाईधुवाई गरेर हल्का कम फुर्तिको साथ घरबाट निस्किँए । एउटा भए पनि बाईलाईन लेख्छु भन्ने ध्ययेले । त्यही समाचार खोज्ने सिलसिलामा म पुगेँ लैनचौर स्थित रामलक्ष्मण दुइ पौरखी दाजुभाईको टेक्नोलोजि शेल्समा । एउटा समाचार त बन्यो । ३ः१० तिरै हो गिरिश दाईले अर्को समाचारको लागि िसंहदरबार पठाउनुभएको । म अघिल्लो समाचारका लागि थप्नुपर्ने नेपाल टेलिकमका प्रबक्ता सुरेन्द्र थिकेको कोट पछि आएर थप्ने निर्णयले त्यो समाचार सेभ गरेर गएँ । त्रिपुरेश्वर आईपुग्दा नै ३ः३० भएछ । ओहो मलाई िसंहदरबारको दक्षिणगेटमा हुनुपर्ने यति बेला । सूचना विभागको प्रेस पास छैन समयमा नपुगे सुरक्षा गार्डले भित्र छिर्न दिँदैन । अनि समाचार नै नलिई कुन मुखले अफिस फर्कनु ।

अब भएन भनेर भक्तपुरको बस चढेँ । बबरमहलको नागरिक उड्डयन अगाडी झरेर सरासर पुग्दा केही दिग्गज लागने ब्यक्ति थिए । तर मैले कसैलाई चिनेको रहेनछु । सबै नयाँ अनुहार । भैरब रिसाल आउने आसले म गएको थिएँ । मलाई प्रधानमन्त्रीलाई ज्ञापनपत्र बुझाउने भन्ने सम्म थाहा थियो । विषय के हो पत्तै थिएन । अब कसलाई सोधुँ । कपाल फुलेकालाई सोध्दा खिल्ली उडाउलान् । पछाडी गह्रौं क्यामेराको ब्याग जस्तो बोक्ने मान्छेलाई सोध्ने निर्णय गरेँ । किनकी उनको आबरण हेरेर म बिस्वस्त भएँ पक्का पत्रकार हुन् भन्नेमा । केही अपबाद बाहेक पुरुष पत्रकारले जहिले पनि म जस्ता कलिला पत्रकारिताका विद्यार्थीलाई सहयोग गर्छन् । उनलाई देख्दा मलाई त्यसतै लाग्यो ।

ती बुढा दिग्गजहरुको हुलबाट उनी बाहिरिएर अर्का उनकै उमेरका मानिस जो हातमा ज्ञापन पत्र लिएर बसेका थिए संग नजिक गए । अब हामी तीन नजिक थियौँ । म संग आफ्नो परिचय मागे । बदलामा मैले पनि त्यहीँ गरे । एकजना थिए एनजिओ फेडेरेशनका प्रमुख अर्जुन ढकाल । अर्काको र कहाँका पत्रकार हुन् म सुन्न चाहन्थेँ । उनले अकमकाएर नाम भन्दैमा मैले थाहा पाएँ बिबिसि नेपाली सेवाका जितेन्द्र राउत । कस्तो ह्याण्डसम र असल स्वभावको लाग्ने । हरेक रात मैले रेडियो सगरमाथामा सुन्दाको स्वर भन्दा विशेष ।

मैले आफू अफिसबाट कुन परिवेशमा आएको र कार्यक्रमको विषय संग अनभिज्ञ रहेको बताएँ । सुन्दा अचम्म लाग्छ तर म जस्तै सवारी साधनबीहिन रहेछन् उनी । मैले सोचेको थिए आफ्नै गाडी होला । गाडी हुने आ-आफ्नैमा गए । म ती नौ वर्ष बिबिसिमा अनुभव भएका पत्रकार संग हिँड्न चाहन्थे । भयो पनि त्यही उनी आफैँले भने हिँड्दै जाउँ । कति सहयोगी कार्यक्रम के र यो कस्तो साजाल हो उनले सबै बताए । आफूलाई सजिलो अनुभव भए पछि भैरब रिसाल संग पहिला केहीपटक कुरा गरे पनि उनले आफूलाई योपटक नचिनेको बताएँ । सायद दैनिक म जस्ता नवप्रवेशीलाई भेट्ने मान्छेले चिन्न पनि गाह्रो हुन्छ । तब ती पत्रकारले आफैँ चिनाईदिने र मलाई समाचारमा कोट गर्न सजिलो हुने बताए । भयो पनि त्यही । मैले प्रश्न गर्दा पो भैरब रिसालले पहिला भेटेको कुरा गरे त । उमेर ढल्कँदै गएपछि आक्कल झुक्कल देख्ने मान्छेलाई ठम्याउन गाह्रो हुँदोरहेछ ।

जितेन्द्र राउत संग पत्रकारिताको कुरा गर्दै जाँदा मलाई त्यो दक्षिण गेट देखि पं्रधानमन्त्रीको सभाकक्ष सम्म पुगेको पत्तै भएन । बाहिरै गार्डको ठूलो जमात थियो । माधब कुमार नेपाललाई केही महिना अघि माओवादीको सरकार हुँदा आफ्नै घर अगाडी ब्रतबन्धको पार्टीमा देखेको थिएँ । मैले खाइसक्दा उनी आइपुगेका थिए । उनी संग फोटो खिचाउनेको ताँती लाग्दा दाई र म त्यहाँबाट सुटुक्क निस्किएका थियौँ । त्यसको एक महिनामै उनी प्रधानमन्त्री भए । आज तिनै प्रधानमन्त्रीको वातानुकुलित सभाकक्षमा म पुगेको थिएँ कार्यक्रमको समाचार लेख्ने मेसोमा । िसंहदरबार भित्रकै अन्य मन्त्रालयमा म थुप्रैपटक पुगेको छु । तर यो मेरो पहिलो अनुभव थियो कोही प्रधानमन्त्रीको सभाकक्षमा पुग्ने । जाने प्यासेजमा रातो कारपेट बिच्छाईएको थियो । भन्नैपर्दैन बाहिरको चर्को घाममा हिँड्दै गएको मलाई एसीको शितलतामा राष्ट्रिय पोसाकमा सजिएका मानिसले भित्र छिर्न आग्रह गर्दा आफूलाई विशेष सम्झँदै थिएँ । हलभित्रको गोलमेचमा सबै पुरुष थिए । मात्रै दुईजना महिला । एक महिला अधिकारकर्मी रेणुराज भण्डारी र त्यो बरिष्ठ ब्यक्तिहरुको जमातमा एकजना मट्याङ्रो म आफैँ । त्यहाँ उपस्थित सबैलाई म चिन्थेँ तर मलाई कसैले चिन्दैन थियो । राजेन्द्र खेतान मैले एकैपटक केयूको दिक्षान्त समारोहमा भेटेको मान्छे त्यो पनि आएका ब्यक्तिको रजिष्टर गराउने बेला । खै मैले उनको अनुहारमा पुलुक्क हेर्दा उनले त परिचित हाँसो पो फर्काए । सोचेँ पक्कै कतै देखेको जस्तो लागेर होला ।

अब कार्यक्रम सुरु हुनै लागेको थियो । माधव कुमार नेपाल उहीँ सदाबहार मुस्कानका साथ गार्ड दाँयाबाँया लाएर आफ्नो सिटमा बसे । अर्जुन ढकालले सबैलाई स्वागत गरेर आफ्नो साजालको ’bout बताए । त्यसपछि ज्ञापनपत्र पढेर सुनाउने पालो भैरव रिसालको । पं्रतिकृयामा उही आफ्नो समर्थन रहेको सदाबहार उत्तर फर्कियो पं्रधानमन्त्रीबाट । विषय चाहिँ उच्च शिक्षामा पार्टीगत हस्तक्षेप हुन नहुने भन्ने थियो ।

मलाई कार्यक्रमको अन्त्यमा नेपालको कुरो रमाईलो लाग्यो । उनले भनेका थिएुहाम्रो माग सुनुवाई नभए आन्दोलनमा उत्रन्छौँ चाहि लेख्नु भएको रहेनछ ।ु आजकाल जसले पनि यस्तो गर्ने कुरा उल्लेख गर्दै उनले ठट्टा गरे नत्र म पनि सबै मन्त्री बटुलेर आन्दोलन गरुँ की भन्ने सोचेको । यति भनेर उनी आफ्नो बाटो लागे ।

हलबाट निस्कदाँ कार्यक्रमकी अर्की महिला रेणुराज भण्डारीले कति न चिनेको जस्तो ुअहिले तपाईँ पनि नागरिकमाु भनिन् । एकताका उनलाई भेट्ने खुब प्रयास गरेको थिएँ । नेपालको शान्ति प्रकृयामा सहयोग गर्ने ८ जना महिलाको खोजीमा मैले उनलाई पनि रोजेको थिएँ । तर मेरो त्यत्रो प्रयासमा पनि उनलाई भेट्न सकेको होइन । कान्तिपुरमा छापिएका मेरा केही लेख उनलाई याद रहेछ । अरु थुप्रैलाई जस्तै उनलाई पनि मैले पहिला कान्तिपुरमा संवाददाताको रुपमा काम गरेको भन्ने भ्रम रहेछ । कास मैले काम गरेको थिएँ भने अहिले मेरो भाषामा थोरै भएपनि सुधार आइसक्थ्यो सम्भवत ।

यस्तैमा सामुहिक तस्वीर खिचेर हामी आ-आफ्नो बाटो लाग्यौं । फकिँदा पनि म जितेन्द्र राउत संगै थिएँ । त्यही पत्रकारिताकै कुरा भए । मलाई यस्ता कुरा सुन्ने रहर कहिल्यै मर्दैन । फर्किँदा उनी संग सवारीसाधन भए नभएको जान्ने कौतुहलता थियो । कारण उनी लण्डन बेस्ड भएर काम गर्दा रहेछन् र यहाँ हुँदा धुलोको एलर्जीको कारणले मोटरसाईकल नचढ्ने रहेछन् । यस्तै कुरामा दक्षिण गेट आइपुग्यो । हामी छुटियौँ । मलाई त्यही समय लागेको थियो आज केही उपलब्धीपूर्ण भयो ।

अब समाचारको स्टोरी लाईन सोच्दै हिँडे म अफिस सम्म । त्यहाँ पुगेर सोसाईटि÷सिटि सेक्सन प्याक रहेछ । म फिल्म सेक्सनमा गएँ । कम्प्यूटर खाली देखेर । चारबजेसम्म अफसमा चहलपहल नै हुँदैन त्यसपछि मान्छेलाई मान्छेसंग बोल्ने फुस्रद नै कहाँ हुनु । तर फिल्म सेक्सनमा गएपछि यज्ञश जी संग फिल्मी गफ । कस्तो रमाईलो । गायिका तथा नायिका नोरा जोन्स भारतिय रबी शंकरको छोरी भएको हिजै थाहा पाएँ मैले । नोरा जोन्स स्वयंले चाहिँ आफ्नो बाबु रबी शंकर हो भनेर १९ वर्षमा थाहा पाउँदा मुद्दा नै हालेकी थिईन् रे । यज्ञश दाई चुरोट तान्दै बाहिर निस्केपछि म समाचार लेख्न थालेँ । लेखिसक्दा पौने सात भइसक्यो । गोठाटारको बस पनि शहिदगेटबाट छुटिसक्यो । अब आठबजेको मङ्गले दाइको बस जिन्दाबाद । बस चालक मङ्गले दाई सम्झँदा सधै एककिसिमको आदरभाव जाग्छ मनमा ।

गिरिश दाईलाई समाचार देखाई हालुँ भने पनि ऋचा जीको समाचारमा ब्यस्त हुनुहुन्छ । कुर्नैपर् यो । बसको चिन्ता मनमा ब्यग्र छ । यही हुँदा टेलिकमका सुरेन्द्र थिकेलाई फोन गरिहालेँ । गाडीमा भएका उनी डिस्टर्बमा थिए तैपनि आफूलाई चाहिएको कोट गरेँ ।

यस्तैमा म कहिले यता कहिले उता गर्दै हिँडिरहेको छु । रघु दाई नजिकै आएर भन्नुभयो ुतपाईँ केमा फर्कने घर ु बसमा । उहाँले भन्नुभयोुमैले भने दाई लेखिसकेँ देखाउन मात्रै बाकिँ छ । हुन्छ म कुर्छु संगै घर फर्किउला । रघु दाई मुलपानी म गोठाटार सधै मेरै घर अगाडीबाट जाने मान्छे । आज दाईको त्यति बचनले मन कस्तो हलुङ्गो भयो । समाचार देखाएर विदावारी भएर हामी निस्कियौँ । साँढे सातको समय गाडी सडकमा असरल्लै थिए । हामी पत्रकारिता र विशेष आफ्नै कामगर्ने थलोको विविध कुरा गर्दै फर्कियौं । निकै गहकिला कुरा थाहा पाएँ । आफू यो क्षेत्रमा कति तल छु र कति सुधार गर्न बाकिँ छ ठ्याक्कै थाहा नपाए पनि निकै पछि छु भन्ने थाहा पाएँ । उहाँले मेरो मनोबल बढाउने काम गर्नुभयो । यस्ता आर्शिबचनले म कहिल्यै अघाउँदिन । छुटिनेबेला भन्नुभयो ुढिला भएको दिन मलाई खबर गर्दा हुन्छ संगै आउँदा घर आईपुगेको पनि पत्तो हुँदैन साथी पनि हुन्छ ।ु यति भन्दा मलाई लाग्यो मेरै जिब्रोको कुरा उहाले चोर्नुभयो । यस्तैमा घर आएँ । मन खुसि थियो । खाना खाईवरी एकछिन टिभी हेरेर अनलाईन बसे । बेलुकी अनलाईन बस्नैपर्ने आदत बसेको छ । च्याटमा खासै नौला कोही छैनन् । त्यतिकैमा बेसारे रङ्गमा कसैले ुहाईु भन्यो । अरे अमृत दाई । झण्डै पाँच मिनेट कुरा भयो तर त्यो पनि मेरा लागि हित चिताउने शब्दहरु थिए । थप आर्शिवचन शब्दहरु । उहाँ अहिलेलाई बाई भनेर गएपछि एकछिन ट्वीटर हेरेँ । मैले अझै बुझ्न सकेको छैन ट्वीटर फेसबुक भन्दा किन राम्रो छ अरुका अपड्ट्स हेरेँ तर आफूलाई त्यहाँ ब्यक्त गर्न मनलागेन । फेरी टिभीमा हानिएँ एउटा गे र उसका महिला साथीको ’boutमा फिल्म थियो । रमाईलो मानेर हेरेँ । खाटमा पल्टिँदा एकबजेको थियो । विहान चार बजे अर्लाम बज्दा मैले हिजो अस्ती जस्तो त्यसलाई बन्द गरेर फेरी ८÷९ बजेसम्म सुत्न सकिनँ । हिजोका ती सम्झनायोग्य कुराहरुले आफूलाई एकपटक आफ्नै ब्लगमा अभिब्यक्त हुन मन लाग्यो ।