लक्ष्मीलाई अर्को पत्र…,

लक्ष्मी धेरै धेरै सम्झना,

पछिल्लो साता मैले तिमीलाई बारम्बार सम्झेँ । हिजो राति मोबाईलमा सन्देश पनि पठाएँ । डेलिभर्ड नै भएन । बिहानदेखि फोन ट्राई गरेको लाग्दै लाग्दैन । ठूलै केही तलबितल परेर होइन । डेढ वर्ष भयो तिमीलाई भेटेको आक्कलझुक्कल तिमीलाई सम्झेँ पनि मैले फानै गर्नुपर्ने ठानेको थिइनँ ।
खै के के कुराले यो साता एक तमासको छटपटीले सताइरह्यो । अनपेक्षित सफलताको ईष्या गर्नेबाट हो या आफूले केही गर्न नसकेको आफ्नै यथार्थले हो । साहै्र एक्लोपनले थिचिरह्यो । वरिपरि भर्चुवल साथी धेरै भए जस्तो लाग्छ । सबै औपचारिकताका लागि मात्रै । अनि मैले तिमीलाई सम्झेँ ।
ब्लगमा तिमीलाई धेरै लेखेँ । तिम्रा तस्बिर सहित आउँछु पनि भनेँ । तर त्यो आफैँलाई ढाँटेको अर्को मिठो भूल भइदियो । तिम्रा तस्बिर राख्न कस्तो दोमन भयो । उचित हो होइन सोच्दा सोच्दै त्यो पाखा लाग्यो ।
मैले त्यसरी आफैँलाई के ठग्नु जस्तो लाग्यो । अस्ति धेरै समय लगाएर अन्तरकुन्तरमा रहेको तिम्रा तस्बिर भएको डिभिडी खोजेँ । अनि फाल्नलाई धोक्रोमा हालिसकेको रिपोर्टिङ डायरी खोजेर भाई पवनले बोक्ने तिम्रो मोबाईल नम्बर फेला पारेँ । निसासिएपछि लामो सास फेरे जस्तो हलुका भयो ।

फेरी कहिल्यै नआउने बचपन…

दुई जम्ल्याहा छोरी छोरो र बाबुआमाको यो परिवार हामी जस्तै काठमाडौं आउँदै थिए । 
इटालीबाट छुट्टी मनाउन नेपालको भ्रमणमा निस्किएका उनीहरुलाई टाढैबाट नियालेका 
यी तस्बिर............. दिल्लीको इन्दिरा गान्धी एयरपोर्टमा गत महिना डेढ घन्टे ट्रान्जिटमा खिचिएको हो ।
बच्चीको नाम चाहिँ साकुन रहेछ ।

कस्तो रमाइलो ।।।

.......

बाबाको काखमा।।।

निदाउन मन लाग्योऽ अझै कति बेर हो यहाँ बस्नुपर्ने

बाई बाई २०१० !!!

नयाँ वर्षको दिन किसुनजीको आँगनमा देखिएकी सानी बच्ची - pramb

अघिल्लो साल २०१० आउँदा म एकमहिने जिल्ला बसाईबाट भर्खरै काठमाडौं आईपुगेको थिएँ । दैनिक हाजिर हुने र महिना सकिने बित्तिकै तलब आउने जागीर थिएन ।

धेरै विषयसँग अछुतो थिएँ ।

विश्वविद्यालयको चार वर्षे कोस्रको एक्जाम सम्भवत सकिएको थियो । बेफिकि्र तराईका फाँट घुम्नुको आनन्द सायदै कसैले लिएका होलान् । मैले कल्पना गर्ने भन्दा भिन्न मनकारी मानिस भेटेँ ।

लक्ष्मी मेरी आदर्श पात्र बनी । जसका पाईला मैले पच्छाइरहेँ । उसको व्यवहारिक ज्ञान र साटफेर गरिएका अनुभव अमिट रहनेछ ।

……

सुरुवात देखि नै कामको खोजिमा थिएँ । फागुन पहिलो साता जागीरको लागि बोलाईएँ । आधिकारीक रुपमा त्यसको पत्तो झण्डै छ महिनापछि मात्रै पाएँ । मेरो स्वभाव देखेर मैले श्रद्धा गर्ने र मेरो जागिरको ’boutमा नजिक रहेर थाहा पाउने मेरा थोरै नजिकका मानिस नै नै आजित भए । जागीर सँगै पत्रकारितासँग जोडिएका मानिसलाई बुझेँ ।

धेरै परिस्थितिमा चुके पनि । मैले मान्छे चिन्न नजिकिनुलाई युवतीको नजिकाई बुझियो । तर मलाई वास्ता छैन । जब म स्पष्ट छु भने । धेरै राम्रा कुरा अनि धेरै नराम्रा अफ द रेकर्डका कुरा थाहा पाएँ ।

पत्रिकाको मुख्य समाचार पहिलो पृष्ठमा थुप्रै पटक आउँदा स्वभाविक रुपमा म मख्ख परेँ । केहीले फुर्काइदिए कसैको स्याबासी पाएँ । अनि पछाडीबाट गरिने आलोचना’bout पनि सम्भव भए सम्म भेउ पाएँ ।

………
एउटा सानो सर्कलबाट ठूलो भीडभाडमा छिरेपछि वाहवाह गर्ने र पछाडी खेदो खन्ने दुबै खाले मानिससँग अभ्यस्त हुनसक्नु पर्दोरहेछ । धेरै अवस्थामा त्यसतो हुनसकिरहेकेा छैन । तर म कोशिस गर्दै छु ।

२०११ मा त्यो कोसिस गर्न सके राम्रो हो । त्यसो नगरी पत्रकारिता पेशामा टिक्न सकिन्न । निरन्तरको पत्रकारितामा म हुर्किदैँ छु । एकवर्षको पनि भएको छैन धेरै कुरा सिक्नु छ ।

धेरै अवस्थामा आफ्नो समाचारले कसैको जिवनमा थोरै पनि सहयोग भयो भने त्यो ठूलो सफलता लाग्छ । अनि बाध्य भएर कसैको विरुद्ध समाचार लेख्नु पर् यो भने चित्त बुझ्दैन । आफ्नो एउटा बाईलाईनको स्वार्थ खातिर किन मैले परोक्ष रुपमा भएपनि कसैको चित्त दुखाईदिनु तर हाकिमको अगाडी आफू असक्षम नभएको देखाउन कै लागि पनि त्यो नगरी हुन्न ।

असार तिरै बसन्त राईालई आफ्नै साथीले धोका दिएर मृगौला बेचे भन्ने समाचार लेखेपछि एक सहृदयीले पचास हजार पाए । उनले भक्कानिएर रोएको उनकै डेरामा हेरेको थिए । आँशु थाम्न मलाई पनि गाह्रो भएको हो । त्यो समाचारबाट थारै भए आत्मसन्तष्टि मिल्यो ।

त्यसबाहेक यो पेशामा मेरो आकर्षण हराउँदै गएको छ । थोरै समय काम गर्ने र बाकिँ समय अरुको कुरा काट्ने खालको जागीर जस्तो लाग्छ पत्रकारिता । तर त्यो मात्रै होइन पनि । केही त्यसता मानिस देखेको छु जो अरुको कुरा धेरै सुन्ने र सकेसम्म आफ्नो प्रतिकृया कमै दिने । मेरो अपेक्षा पनि त्यही छ यो वर्ष । महत्वपूर्णबाहेक धेरै अवस्थामा प्रतिकृयाबिहीन हुन सकिए सफल यत्तिकै भईन्छ । !

………
२०१० मा मैले एउटा दिब्य आध्यात्मिक अनुभव गरेँ । दश दिने विपश्यना शिविरको । तर ध्यानलाई मैले सिरियसली छुन सकिन । म ध्यानबाट बाहिरीएपछि बढी नै बहिर्मुखि भएको छु । ध्यानले सिकाउने अन्र्तमुखि हुन हो ।

……
मैले यहीवर्ष स्नातक सकेँ । दीक्षान्त लिएँ । बुवाममीले एउटा ठूलो आनन्दको सास फेर्नुभयो ।

अन्तिममा असाध्यै नमज्जा लागेको कुरा म हुर्किएको घर यसैवर्ष भत्काईयो । जहाँ मेरो धेरै अवोध आनन्दको पल बितेको छ । ती प्रत्येक पल अतीत हुन् । जसलाई सम्झेरै एउटा मिठो कथा हेरेको आनन्द आउँछ ।

तर २०१० लाई बाई-बाई गर्दै २०११लाई स्वागत गर्दा किन बढी खुसि र बढी दुखि हुन मनोज दाईको ‘काठमाडौं कथा’मा लेखेजस्तो प्रत्यके पललाई नयाँ सम्झे अनि प्रत्येक विगतलाई मिठो सम्झना माने भईहाल्यो ।

……
गोयन्का गुरुले भने जस्तो यो संसार अनित्य छ । कुनै पनि कुरा सधैँ एकैनास भईरहन्न भने किन द्वेष र राग जगाईरहनु प्रत्येक पल आफु सफल हुनुभन्दा असल हुन खोजे भईहाल्यो । पाइलाट बाबाले भनेजस्तो आफैँलाई नियाल्न भित्री यात्रा सुरु गरे भईहाल्यो ।

बाई बाई २०१० !!!!!! यू वील बी मिस्ड ।

खै कस्तो अन्योलता ?

लक्ष्मी, म चाँडै आउँछु भनेको एक महिना बित्यो । दरबार मार्गको त्यो रेस्टुरेन्टमा बसेर युनिकोड इन्सटल गरेपछि के लेखुँ लेखुँ हुँदा मैले खुसी खुसी माहोलमा तिमीसम्म यो बेतारे दुनियाँमा चाँडै तिमीलाई आफ्नो आत्मालाप सुनाउँछु भन्ने बाचा गरेको थिए । त्यो हतारोमा अनायासै रमाएको क्षण मेरो सानो काखे क्यूटी कम्प्यूटरमा टाइप गरिएका शब्द थिए ती । म साहै्र खुशी थिएँ त्यो दिन ।
बिचमा धेरै कुरा भए । म १२ दिनका लागि विपश्यना ध्यानमा गएँ । त्यति बेला तिमीलाई अरु बेला भन्दा कम सम्झिएँ । मेरो मस्तिष्कमा आफ्ना र आफ्नो बन्न चाहने धेरै थिए । साथै आफू भित्र भित्रै घोत्लिने पर्याप्त समय पाएको थिएँ त्यो अवधिभर । झण्डै एघार दिनको एकएक पलमा मैले अनेक कुरा सम्झेँ । म हुर्किएको घरदेखि मलाई विपश्यना जानुभन्दा अघिसम्म विदाइ गर्नेसम्मलाई । मनमा कुरा खेलाउने बाहेकका सबै शिलको पालना गरेर ध्यानमा बसेँ ।
त्यहाँबाट आएपछि पनि तिमीलाई सम्झिएर यो ब्लग सामू खुलस्त पोखिन नचाहेको हैन । न काम न फुस्रदको जागीरले खै के मिलेन के । यो एकतमासको दिनचर्या देखेर दिक्क लागिसक्यो । तत्काल बिकल्प केही छैन । म बबुरोले त्यसो भनेर के सुख पाउँथे । अर्काको नुन खाएपछि अर्काकै तालमा नाँच्नुपर्छ । म यो जागीर खानु अघि सम्म आफूलाई कति स्वतन्त्र फिल गर्थेँ । मैले चिनेको संसार सानो थियो । प्रतिस्पर्धी थोरै । महत्वकांक्षाले पिरोल्दैन थियो । तर विपश्यनाबाट फर्केपछि लाग्दै छ धेरै ठूलो महत्वाकांक्षा लिनुपर्दैन आफू असल भए पुग्छ । यो पाठ मलाई विपश्यनाले सिकायो सायद । मेरो आफ्नै सम्पादकले त्यहाँ नजाउ भनि कन्भिन्स गर्न खोजेका थिए । तर मेरो अडान डग्मगाएन । आफूभित्रको अन्यौलताबाट आफैँ स्पष्ट हुन विपश्यना गएको थिएँ सायद तर परिस्थिति झनै अन्योलग्रस्त भयो । अफिसले सुरुका दिनमा मबाट गरेको अपेक्षा मैले केही पनि पुरा गर्न सकेको छैन । कुनै जाँगर नै छैन हिजोआज मलाई ।

तिमी माथि म सधैँ अन्याय गर्छु लक्ष्मी । साह्रै स्वार्थी छु । आफू मनभित्रैबाट गुिम्सँदा मात्रै तिमीलाई सम्झन्छु । यो बीच केही लेख्नै नभ्याउने गरी ब्यस्त भएको पनि थिइनँ । आफैँलाई किन ढाटुँ  एउटा नभोगिएको सँसारबाट गुजि्रएँ । जुन म यहाँ ब्यक्त हुन चाहँदैन थिएँ । त्यसैले लेख्न थालेपछि पोखिन्छु की भन्ने डरले ब्लगबाट टाढै बसेँ । हेर न म कस्तो निष्ठुरी छु । दिक्दारीले छोप्छ । किन म तिमी जति गुणिलो असल बन्न नसकेको होला  यतिका बसन्त पार गरिसकेँ तर किन मैले आफ्ना लागि आफूले डिसिजन लिन नसकेको होला ?

यी सबै खुल्दुली फगत आफ्नै लागि । खै मभित्र गुजि्रएको त्यो के थियॊ आखिर  मलाई थाहा छैन । म जान्दिन । त्यसैले त आजकाल महसुस गर्न थालेको छु परिवारसंगको डिपेन्डेन्सीले म कति आफू हुनसकेको छैन । अनि फेरी त्यो बाह्र दिन आफैँसँग घोत्लिँदा लाग्यो मेरो परिवारसँग मैले पाएको सामिप्यमा कति आफ्नोपन छ । यो मानेमा म कति लक्की छु । अनि यो सबैबीच आउँथ्यो एउटा आकृति दिमागमा । असल बन्ने प्रयत्नमा हिँडेको म खराब बनेर कसैलाई हर्ट गर्नुहुँदैन ।

तर खै आज कसोकसो म आफैँ पो हर्ट भएँ । आफैँलाई थाम्न नसकेर साइनआउट गरी साँझको समय कौसीमा गएर धेरै बेर बौद्धको स्तुपा हेर्दै रोएँ । बुद्धका ती शान्त सौम्य आँखा सम्झिरहेँ । परिवारसँगको मेरो प्रेम आफँै भित्र कति गडेको छ भने परिवारको आकृति आए लगत्तै म आफ्ना अरु केही जिम्मेवारी केही सोच्नै सक्दिन शायद । तर सधैँ यस्तो डिपेन्डेन्सीले काम गर्ने वाला छैन । म आफू हुन सिक्नुपर्छ ।

खासमा लक्ष्मी यी शब्द पढेर तिमी अकमक्क पर्यौ होला । हामीले देखेको दिदी त परिवर्तन भइछन् । के कुरा भन्न खोजेको किन आफैँमा स्पष्ट हुन नसकेको भन्ने पनि लाग्यो होला हई  खै के भनु लक्ष्मी पछिल्लो समय मलाई के भएको हो म आफैँले बुझ्न सकेकोछैन । मेरो दिमागले त्यसलाई खुट्याउन सकेको छैन । मनले केही भनेको भए मैले त्यो मनलाई सुन्नै सकेको छैन ।

संगै टेबलमा कृष्ण धाराबासीको राधा उपन्यास पल्टेको छ । यसमा केही त्यस्ता हरफ छन् जसलाई पढेर पनि मैले आफूमा उही अन्योलता ल्याउनु हो ।
लक्ष्मी मलाई यसरी तिमीसँग धेरै कुरामा पोखिन मन छ जुन कुरा म अरु कसैलाई भन्न सक्दिन । तर हेर न लेखिरहँदा कहिलै नबगे जसरी मेरो आखाँ अबिरल बगिरहेछ । फेरी पनि भन्छु लक्ष्मी म तिमीलाई चाँडै भेट्न आउँछु …………।अनि तिम्रो के हुँदै छ  तिमी कुनै प्रेममा अहिले नै परि नहाल्नु है……।समय आएपछि सबै ठिक हुन्छ………
धेरै धेरै माया